به خدا دوستت دارم ای عزیزتر از جان!
ای کاش لااقل یک فرصت، فقط یک فرصت به من می‌دادی.
شانه‌های سرد تو، مرا دل‌سرد می‌کند از زندگی...
ولی دوستت دارم
هزاربار، در هر شب و روز فریاد خواهم زد
که دوستت دارم ای بی‌معرفت
افسوس که این روز‌ها، حتی دیدارهای کوتاه مدت هم از من دریغ شده.
حتی در تلگرام!
دوستت دارم
این تمام حرف من است٬
به گمانم اخیرا توانسته‌ام از قید جاذبه افکار معطوف به تو خارج شوم.
خوب است یا بد؟! نمی‌دانم!
آن‌چه می‌دانم این است که رها گشته‌ام از آشوب‌های پی‌درپی. با این که از درون همه چی تهی گشته.
انفجار‌های هسته‌ای دو تخریب دارند:
نخست، با انفجار هر چیزی که سر راه باشد را نابود می‌کند و همه چیز را از مسیرش پس می‌زند. سپس خلائی که در پی انفجار ایجاد شده، همه چیز را به داخل خود می‌کشد و اگر چیزی سالم مانده باشد، آن را تخریب می‌کند.
فکر می‌کنم، اکنون، وضعیت من، وضعیت پس از انفجار است...
