دیگران چون بروند از نظر از دل بروند (سعدی)

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی		یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست		تا ندانند حریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند		تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
تو همایی و من خسته بیچاره گدای		پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم		ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی		تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بزنی
مست بی خویشتن از خمر ظلومست و جهول		مستی از عشق نکو باشد و بی خویشتنی
تو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ		باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنی
من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن		غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی
خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند		سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی

ترک ماسوی الله باید

برخی گفته اند دل بستن به ماسوی الله ناپسند است من میگویم حرام است و ترک آن واجب!

آدم ها چه هستند که  دل شده ی آنها هم شویم!