سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

تا مشکتو  تو آب زدی

موجای دریا شد آروم

تا رو به ساحل اُمدی

بغضی نشت توی گلوم

همون دم بود غربت دنیا شد نصیبم

رو لب گل کرد ناله های ا من یجیبم

بلند شو بنگر که شمشیرا رو کشیدند

آخه می دونند، بدون تو من غریبم 

اباالفضل...

اباالفضل...