به نام خدا
من قبل از سمینار میخوام از چیزی که این روزها دغدغه ی من شده صحبت کنم. امروز ما توی زمانی زندگی میکنیم که آموزش آنلاین به خوبی داره جای خودشو باز میکنه بین محیط های آموزشی. نهادهای موفقی مثل ام آی تی ا سی ور ، کورس ارا و اداکس و ... خیلی کمک کردند. میشه بگی تقریبا یه جور عدالت آموزشی داره ساخته میشه و ما همه امروز میتونیم هر چیزی رو یاد بگیریم و این خیلی لذت بخشه!
با این وجود چند وقت پیش یونسکو یه سری آماری رو به مناسبت روز جهانی کودکان معصوم قربانی خشونت منتشر کرد که واقعا تپش قلب آدمو زیاد میکرد. آمار اینجوری بود که ۶۱ میلیون کودک توی سال ۲۰۱۱ از رفتن به مدرسه محروم شدند که ۴۲ درصد اونا مال کشورهای درحال جنگ و فقیر بودند. همین طور ۴۲ درصد جمعیت سوریه رو آدمای زیر ۱۸ سال تشکیل میده. تا قبل از این اتفاقات ثبت نام کودکان برای مدرسه توی سوریه نزدیک به استاندارد جهانی بود ولی الان نزدیک به ۲.۸ میلیون کودک سوری به مدرسه نمیرند! بیشتر از ۱۰۰۰۰ کودک بی گناه کشته شدند و نزدیک به ۴۰۰۰ مدرسه خراب شدند.
این حرفایی که میزنم یعنی فاجعه! و به نظرم خیلی مهم تر از هندسه ی فرکتالی هستند!
این که بچه ها نتونند برند مدرسه یعنی فاجعه! این که بچه ها از حق درس خوندن محروم شدند یعنی فاجعه.
و از اون بدتر اتفاقاتی هست که توی غراق می افته. هر روز چندین کودک عراقی نه تنها از حق مدرسه رفتن محروم میشند بلکه از حق حیات هم محروم میشند و در کمال مظلومیت کشته میشند.
این دغدغه ی من بود که باید میگفتمش قبل از این سمینار!
<...>