قدیما برق می‌رفت، وقتی میومد مردم صلوات می‌فرستادند. این یعنی فرهنگ دینی. این یعنی اعتقاد مردم.
ذکر باید توی بطن زندگی مردم باشه که فعلا جوری شده/کاری کردند که نیست. و از اون‌جایی که ذکرلسانی مقدمه‌ی ذکر قلبیه، کم‌کم داریم ذکرو ریشه کن می‌کنیم!

پ.ن: 
«گشتیم و گشتیم ذکری بالاتر از صلوات پیدا نکردیم»
«ذکرُالله که حدی ندارد، اعم از ذکرقلبی و لسانی، بلکه اعم از ذکر بدنی است.چون تمام طاعات و همه ی آنچه مرضیّ خداست، ذکر الله است.» 
آیت‌الله بهجت