در زمان بلا، افرادی می‌گریزند و افرادی می‌ماند. نه آنان که رفته‌اند شریف هستند و نه آنان که می‌مانند.
از میان گروه اول عده‌ای گریخته‌اند چون ضعیف بوده‌اند و قصدشان این بوده که با رفتنشان قوی شوند و بازگردند برای مبارزه.  از میان گروه دوم، عده‌ای یا عقل رفتن نداشته‌اند یا توانش را. از بین گروه دوم، عده‌ای فقط تلف می‌شوند، چرا که نه  مبارز بوده‌اند و نه یاری رفتن در خود می‌دیدند. به درستی که اینان بدبختان روزگار هستند.
با این وجود، عده‌ای می‌مانند، مبارزه می‌کنند و چه بسا که قربانی نیز می‌شوند. ایشان همان‌ کسانی هستند که احترام برازنده‌ی وجودشان است و افتخار برگرفته از کنششان. ایشان فتوای حسین را که می‌گوید «در نتوانستن نیز بایستن وجود دارد» را عمل کرده‌اند. اینان حسینی هستند...

«مسئولیت زاده توانایی نیست، زاده آگاهی و زاده انسان بودن است.»