قبل از سمینار «فرکتال ها»

به نام خدا
من قبل از سمینار میخوام از چیزی که این روزها دغدغه ی من شده صحبت کنم. امروز ما توی زمانی زندگی میکنیم که آموزش آنلاین به خوبی داره جای خودشو باز میکنه بین محیط های آموزشی. نهادهای موفقی مثل ام آی تی ا سی ور ، کورس ارا و اداکس و ... خیلی کمک کردند. میشه بگی تقریبا یه جور عدالت آموزشی داره ساخته میشه و ما همه امروز میتونیم هر چیزی رو یاد بگیریم و این خیلی لذت بخشه!
با این وجود چند وقت پیش یونسکو یه سری آماری رو به مناسبت روز جهانی کودکان معصوم قربانی خشونت منتشر کرد که واقعا تپش قلب آدمو زیاد میکرد. آمار اینجوری بود که ۶۱ میلیون کودک توی سال ۲۰۱۱ از رفتن به مدرسه محروم شدند که ۴۲ درصد اونا مال کشورهای درحال جنگ و فقیر بودند. همین طور ۴۲ درصد جمعیت سوریه رو آدمای زیر ۱۸ سال تشکیل میده. تا قبل از این اتفاقات ثبت نام کودکان برای مدرسه توی سوریه نزدیک به استاندارد جهانی بود ولی الان نزدیک به ۲.۸ میلیون کودک سوری به مدرسه نمیرند! بیشتر از ۱۰۰۰۰ کودک بی گناه کشته شدند و نزدیک به ۴۰۰۰ مدرسه خراب شدند.
این حرفایی که میزنم یعنی فاجعه! و به نظرم خیلی مهم تر از هندسه ی فرکتالی هستند!
این که بچه ها نتونند برند مدرسه یعنی فاجعه! این که بچه ها از حق درس خوندن محروم شدند یعنی فاجعه.
و از اون بدتر اتفاقاتی هست که توی غراق می افته. هر روز چندین کودک عراقی نه تنها از حق مدرسه رفتن محروم میشند بلکه از حق حیات هم محروم میشند و در کمال مظلومیت کشته میشند.
این دغدغه ی من بود که باید میگفتمش قبل از این سمینار!
<...>

قلب پاره پاره

میدانم، در شام میلادت، قلبت پاره پاره است...

نمی دانم شیعیانت را که میبینی این گونه بیرحمانه قتل عام میشوند چه میکشی، همان طور که از ماجرای کربلا و سر بریده و گلوی پاره پاره خبر نداریم! این همه مصیبت را چگونه تحمل میکنی ای مهربان ترین ...

انصاف نیست دیگر، آقا، بیا!

نیمه شعبان

شب مبارکی است امشب! شب نیمه شعبان! شب میلاد منجی موعود، امام منتظر! باید پای کوبی و شادی کرد و جشن گرفت! 

بر همه خجسته باد این عید!

ولی یادمان نرود:

با اینکه کشورما از لحاظ علمی و اقتصادی وضعیت مناسبی ندارد و فرهنگ و تعاملات اجتماعی هنوز در بدوی ترین شکل موجود هستند،  به شکر خدا و  زحمت آنانی که دلشان برای این آب و خاک میسوزد، امنیت جانی برقرار و کشور از شر تروریست ها در امان است. در حالی که از همسایگی همین کشور خبرهای خوبی به گوش نمیرسد. مردم بی گناه طعمه ی جهل و حماقت گروهک های مختلف شده اند! وضعیت به شدت نامبارک است! 

وای بر جهلی که بر جامعه ی عربی حاکم است! لعنت به جهل، تعصب، سلفی، وهابی، داعش، دولت سعودی و لعنت به آنانی که  علی(ع) را خانه نشین کردند!

دریغ

از این بابت که روحیه ی سخاوتم به این وضعیت رسیده احساس شرم دارم. 

خدایا! به تو پناه میبرم از تنگی نظر و از خساست درون. خدایا به تو پناه میریم از روزی که ایده هایم و داشته هایم را از مردم دریغ سازم!

خدایا! از این کثافتی که در آن غوطه ور شده ام به تو پناه میبرم. آرزوی وسعت سینه دارم!

سالن نماز تیم ملی - برزیل

برزیل برای ایرانی ها (تیم ملی) نمازخونه هم ساخته! و دقیقا مشخص کرده که:
Salão de Oração
یعنی اینجا محل عبادت (سالن نماز) تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامیه!

کاری ندارم که اعضای تیم ملی همه شون مسلمون هستند یا نه، یا اینکه نماز میخونند یا نه ولی امیدوارم اگه کسی بین اونها نیست که توی اون مکان که برای نماز مشخص شده بره و نماز بخونه، حداقل وزارت ورزش یه جوری تشویق کنه که اونهایی که برچسب تیم ملی جمهوری اسلامی روشون خورده توی اون مکان حاضر بشند. این یعنی تبلیغ!

ولی...

آذین بسته شهر برای شما  ولی

اصلا خبر نشد ز عشق خدا  ولی

من دلخوشم دوباره به این زرق و برق ها

این زرق و برق ها که ندارد صفا  ولی

شکر خدا کنیم که در کوچه های شهر

حرف از شما شده،آقا بیا،ولی

این جشن ها برای من آقا نمی شود

جشن بدون تو اصلا چرا؟ ولی

بگذار که ریسه ببندند برایتان

بگذار برقصند به پای  شما ولی

این انتظار به رقص و آواز کی شود ؟

باید دعا کنیم که یا ربنا،... ولی

ما بی خیال غیبت و روز ظهورتان

ما بی خیال ندبه و این جمعه ها  ولی

گفتند میرسی و به دنبال تو بهار

با خنده ای به گونه ی این شیعه ها ولی

یک روز می رسی منتقم عشق ما حسین

ای تک سوار ، یوسف زهرای ما  ولی

احساس می کنم که روضه به پا شود

با صحبت از حسینِ تو و کربلا  ولی

ای کاش که عمه زینبتان را نمی زدند

ای کاش نمی زدند به نیزه .... خدا، ولی ....

نامه ۱۵ام

بانوی من!

دیروز عصر که دیدم رنجیده و بر افروخته درباره ی ارزشهای انقلاب با دوستی سخن می گویی ؛ اما رنجیدگی و بر افروختگی را به بیان خود منتقل نمیکنی ، شلاقی و درد آور، زهر آلود و زخم زننده سخن نمی گویی، و نمی کوشی که به دلیل به خشم آمدنت، او را به خشم بیاوری، احساس کردم که چه تفاوت عظیمی میان شیوه های ما – تو و من – در ارسال پیام های شفاهی و طرح مسائل سیاسی و اجتماعی در مباحثات روزمره وجود دارد.

در روزگار ما که بسیاری از مردان صاحب سواد و اکثر زنان به هنگام بحث، گرفتار عدم تعادل می شوند، فریاد می کشند، دشنام می دهند، متل می گویند، تهمت می زنند، دروغ می بافند، شایعه می سازند، و جملگی ارزشهای اخلاقی و انسانی، و حتی علل یک گفت و گوی سیاسی و اجتماعی را زیر پاهای هیجان زدگی غیر عادلانه ی خود له می کنند، و هدفی برایشان نمی ماند جز مغلوب کردن و خرد کردن بی رحمانه و لحظه ای حریف، چقدر خوب بود اگر زنانی با خلق و خوی اجتماعی آرام، وارد میدان سیاست می شدند و به خاطر مسائلی که در آرامش و وقار مدافع آنها هستند، رسماً و جداً به مبارزه می پرداختند. چقدر خوب بود.

در زمانه ی ما – و شاید هر زمانه ای پس از این – چه زیبا و پرشکوه است که زنان و دختران ما معقول و منطقی، نه هیجان زده ، نا منصف و شایعه سازانه، در متن سیاست باشند: معتقدانه، نه مقلدانه؛ واقعی، نه نمایشی؛ صمیمانه، نه متظاهرانه؛ و به خاطر آینده ی همه ی بچه ها، نه به خاطر خود نمایی و به علت خودخواهی.

باور کن بانوی من!

ما تا زمانی که یک نهضت سیاسی جدی و عظیم زنان با ایمان نداشته باشیم، نهضتی شریف و مؤ منانه – محصول انتخاب و تفکر آزاد – گمان نمی برم که بتوانیم به درستی معتقداتمان و آرمان هایمان را به درستی و به تمامی ، حتی بشناسیم…

وقتی تو از مسائل سیاسی حرف می زنی، آنقدر متین و صبورانه، دیده ام که بد دهان ترین مخالفان نیز شرمنده می شوند.

به یادم هست که چندی پیش، سه شنبه ای بود که تو از این نبرد بزرگ تاریخی و مردان دلاوری که می جنگند دفاع می کردی – آنقدر باوقار و خالصانه – که مخاطب تو، ناگهان خلع سلاح شد، و وامانده گفت: من منکر شهامت، شجاعت و خلوص این بچه ها که نیستم…من فقط می گویم…

بانوی من!

زمانی زیباتر و مناسب تر از این، برای ورود به میدان سیاست وجود ندارد. آستین هایت را بالا بزن و با همان قدرت بیانی که شاگردان کلاسهایت را به سکوت و احترام می کشانی ، از جانب بخشی از زنان دردمند جامعه ی خود سخن بگو!

البته از نظر من، این ابداً مهم نیست که در کدام جبهه حضور داشته باشی؛ مهم حضور است و بس. و گمان هم نمی برم آن کس که خوب می جنگد بتواند در جبهه ی بد، خوب بجنگد.

قاعدتاً باید حقی وجود داشته باشد تا تو بتوانی به خاطر آن، تا پای جان، با قدرت و ایمان بجنگی…

بانو!

آیا وصیت نامه آلنی برای مارال را که در کتاب چهارم آمده خوانده ای؟ من اما اگر نتوانستم آلنی اوجایِ دلاور باشم آرزومند آنم که تو همچون مارال در قلب یک جهاد سیاسی بزرگ، حضوری مؤ ثر داشته باشی. این حضور، در سرنوشت فرزندان ما و فرزندانِ فرزندان ما اثری عمیق و تعیین کننده خواهد داشت…

عصر ما عصری ست که عاشق ترین مردم، عاشقانه ترین آوازهایشان را در سنگر سیاست می خوانند…

عصر ما عصر زیبایی ست که بچه های هنوز راه نیفتاده ی زبان باز نکرده، بر دوش و از دوش پدرانشان به جهان خروشان سیاست نگاه می کنند، و از همانجاست که ناگزیر باید راه آینده شان را ببینند و انتخاب کنند…

در چنین عصری که کودکان و عاشقان، خواه ناخواه، در میدان سیاست اند، اگر زنان با ایمان و متقی دست بالا نکنند، چه بسا که کودکان و عاشقان به تسلیمی سوک انجام، سُرانده شوند…

در این باره بیندیش!

چهل نامه کوتاه به همسرم - نادر ابراهیمی / نامه پانزدهم

قدم زدن با خدا

دیروز با خدا کلی قدم زدیم! بهتر از هرکس دیگه ای انرژی میداد!

«وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»

«هو عالم الغیب و شهاده هو الرحمن الرحیم»

«لیس کمثله شی»

عید ست و سعید ست

ای جذبه ی ذی الحجه و شور رمضانم
در شادی شعبان تو غرق ست جهانم

تقدیر مرا نور نگاه تو رقم زد
باید که شب چشم تو را قدر بدانم

روی تو و خورشید، نه، روشن تر از آنی
چشم من و آیینه، نه، حیران تر از آنم

در سایه ی قرآن نگاه تو نشستم
باران زد و برخاست غبار از دل و جانم

برخاست جهان با من برخاسته از شوق
تا حادثه ی نام تو آمد به زبانم

عید ست و سعید ست اگر ماه تو باشی
ای جذبه ی ذی الحجه و شور رمضانم

سیدمحمدجواد شرافت

فساد

     اسلام بی عیب است، مسلمین عیب دار هستند!

    مسجد خوب است، مسجدی بد است!

     ایران با فرهنگ است، ایرانی بی فرهنگ است!

و از اینجور بحث ها که بهترین توجیه برای دفاع از اصل هر چیزیست که دچار فساد شده است! خب این که شما «توجیه» دارید به این معنی نیست که نباید مشکل را برطرف نکنید!

از این به بعد معتقدم که حتی این جور عذرها، عذرهای بدتر ازگناهند! هر کس بگوید جز بد است و کل خوب، فاسد است و به زودی کل را نیز به فساد خواهد کشاند!