در زمان بلا

در زمان بلا، افرادی می‌گریزند و افرادی می‌ماند. نه آنان که رفته‌اند شریف هستند و نه آنان که می‌مانند.
از میان گروه اول عده‌ای گریخته‌اند چون ضعیف بوده‌اند و قصدشان این بوده که با رفتنشان قوی شوند و بازگردند برای مبارزه.  از میان گروه دوم، عده‌ای یا عقل رفتن نداشته‌اند یا توانش را. از بین گروه دوم، عده‌ای فقط تلف می‌شوند، چرا که نه  مبارز بوده‌اند و نه یاری رفتن در خود می‌دیدند. به درستی که اینان بدبختان روزگار هستند.
با این وجود، عده‌ای می‌مانند، مبارزه می‌کنند و چه بسا که قربانی نیز می‌شوند. ایشان همان‌ کسانی هستند که احترام برازنده‌ی وجودشان است و افتخار برگرفته از کنششان. ایشان فتوای حسین را که می‌گوید «در نتوانستن نیز بایستن وجود دارد» را عمل کرده‌اند. اینان حسینی هستند...

«مسئولیت زاده توانایی نیست، زاده آگاهی و زاده انسان بودن است.»

فرمالیسم

آمدی، خنده‌ای زدی...

تمام فرمالیزمی که ساخته بودم فرو ریخت!

من مجددا فروکاهش کردم به حزین‌ترین حالتم!

جان...

دیدار به کی؟

میدانی چه مدت است که نه دیدمت و نه شنیدمت؟

کسی میگفت که سعی کن عشق خاصیت تو باشد و نه ارتباط تو با یک شخص خاص.

به نظرم این ایده را می‌شود با یک مدل پسمانددار، مدل کرد. اما برای شروع باید کسی باشد تا خاصیت شکل بگیرد.

تو خاصیت من بودی. تو عشق من بودی. تو همه من بودی...

اکنون، بحرانیم! لااقل بیا بخوانمت چند سطری ...