چشات

چشات حرمت زمینه، یه قشنگ نازنینه...

ما همه یتیم شدیم...

علی(ع) که ضربت خورد، ماه شکافت و علی(ع) که رفت، ما همه یتیم شدیم...

... ز افعال و صفات و ذاتت آگه نیستم لیکن		تویی دانم امام خلق بعد از مصطفی حقا
به هر کس غیر تو نام امام الحق بدان ماند		که بر گوساله زرین خطاب ربنا الاعلی..

هاتف اصفهانی

تابستون :(

پاییز که کلا پادشاه فصل هاست بدون تردید، معمولا هرجایی که فصل پائیز باشم خوبه! در مورد بقیه فصل ها؛ راستش از بهار اصفهان و زمستون تهران خوشم میاد. اما نمیدونم این تابستون چرا این قدر نچسبه! نمیدونم کجا رو باید پیدا کنیم که تابستونش خوب باشه و خوش بگذره!

روزه دارم من

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری، افطار رطب در رمضان مستحب است

روز ماه رمضان، زلف میفشان که فقیه
بخورد روزه ی خود را به گمانش که شب است

زیر لب، وقت نوشتن همه کس نقطه نهد
این عجب نقطه خال تو به بالای لب است

یا رب این نقطه ی لب را که به بالا بنهاد؟
نقطه هر جا غلط افتاد، مکیدن ادب است

شحنه اندر عقب است و، من از آن می‌ترسم
که لب لعل تو، آلوده به ماء العنب است

پسر مریم اگر نیست چه باک است ز مرگ
که دمادم لب من بر لب بنت العنب است

منعم از عشق کند زاهد و، آگه نبود
شهرت عشق من از ملک عجم تا عرب است

گفتمش ای بت من، بوسه بده جان بستان
گفت: رو کاین سخن تو، نه بشرط ادب است

عشق آنست که از روی حقیقت باشد
هر که را عشق مجازیست حمال الحطب است

گر صبوحی به وصال رخ جانان جان داد
سودن چهره به خاک سر کویش سبب است

شور

در این دل شکسته شوری به پا مکن...

به شیدایی

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم...

صائب

ما کنج دل به روضه ی رضوان نمی دهیم

این گوشه را به ملک سلیمان نمی دهیم

خاک مراد ماست دل خاکسار ما

تصدیع آستان بزرگان نمی دهیم

بی آبرو، حیات ابد زهر قاتل است

ما آبرو به چشمه ی حیوان نمی دهیم

از مفلسی، کفایت ما چون ده خراب

این بس، که باج و خرج به سلطان نمی دهیم

یوسف به سیم قلب فروشی نه کار ماست

از دست، نقد وقت خود آسان نمی دهیم

بی پرده عیبهای خود اظهار می کنیم

فرصت به عیب جویی یاران نمی دهیم

باشد سبکتر از همه ایام، درد ما

روزی که درد سر به طبیبان نمی دهیم

در کاروان ما جرس قال و قیل نیست

راه سخن به هرزه درایان نمی دهیم

در بزم اهل حال، لب از حرف بسته ایم

جام تهی به باده پرستان نمی دهیم

صائب گهر به سنگ زدن بی بصیرتی است

عرض سخن به مردم نادان نمی دهیم

صائب تبریزی

عوض کری

ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷـﺐ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻃﺮﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯼ
ﻣﺮﺍ ﺩﯾـﺪﯼ، ﻧﺨـﻨـﺪﯾــﺪﯼ ﻭ ﺭﺍﻫـﺖ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐـﺮﺩﯼ

ﻓـﻘـﻂ ﺍﺳـﺘـﻐــﻔـﺮﺍﻟلهت، ﺑﻪ ﯾــﺎﺩﻡ ﻫﺴــﺖ،ﻣـﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﺑﻪ ﺍﺳــﻢ ﺗـﻮﺑـﻪ ﺗـﺮﮐـﯿـﺐ ﮔـﻨـﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐـﺮﺩﯼ

ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ ﻫﻮﺱ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﯽ
ﻋﺰﯾــﺰﻡ ﺍﺷـﺘﺒـﺎﻫـﯽ ﺍﺷﺘـﺒﺎﻫــﺖ ﺭﺍ ﻋــﻮﺽ ﮐــﺮﺩﯼ

ﮔـﻤﺎﻥ ﮐـﺮﺩﯼ ﻧﻤـﯽ ﻓﻬـﻤـﻢ ﮐـﻪ ﻃﺒـﻖ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣــﻦ
ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺎﺑـﺶ ﺧـﻮﺭﺷﯿـﺪ ﻭ ﻣﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻋـﻮﺽ ﮐﺮﺩﯼ

ﺍﺯﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐـﻪ ﻓـﻬـﻤـﯿـﺪﯼ، ﺑـﻪ ﺩﻧـﺒـﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ
ﻧـﻤﯽ ﺩﺍﻧــﻢ ﭼـﺮﺍ ﺗﺒـﻌﯿــﺪﮔـﺎﻫـﺖ ﺭﺍ ﻋـﻮﺽ ﮐـﺮﺩﯼ

قبل از سمینار «فرکتال ها»

به نام خدا
من قبل از سمینار میخوام از چیزی که این روزها دغدغه ی من شده صحبت کنم. امروز ما توی زمانی زندگی میکنیم که آموزش آنلاین به خوبی داره جای خودشو باز میکنه بین محیط های آموزشی. نهادهای موفقی مثل ام آی تی ا سی ور ، کورس ارا و اداکس و ... خیلی کمک کردند. میشه بگی تقریبا یه جور عدالت آموزشی داره ساخته میشه و ما همه امروز میتونیم هر چیزی رو یاد بگیریم و این خیلی لذت بخشه!
با این وجود چند وقت پیش یونسکو یه سری آماری رو به مناسبت روز جهانی کودکان معصوم قربانی خشونت منتشر کرد که واقعا تپش قلب آدمو زیاد میکرد. آمار اینجوری بود که ۶۱ میلیون کودک توی سال ۲۰۱۱ از رفتن به مدرسه محروم شدند که ۴۲ درصد اونا مال کشورهای درحال جنگ و فقیر بودند. همین طور ۴۲ درصد جمعیت سوریه رو آدمای زیر ۱۸ سال تشکیل میده. تا قبل از این اتفاقات ثبت نام کودکان برای مدرسه توی سوریه نزدیک به استاندارد جهانی بود ولی الان نزدیک به ۲.۸ میلیون کودک سوری به مدرسه نمیرند! بیشتر از ۱۰۰۰۰ کودک بی گناه کشته شدند و نزدیک به ۴۰۰۰ مدرسه خراب شدند.
این حرفایی که میزنم یعنی فاجعه! و به نظرم خیلی مهم تر از هندسه ی فرکتالی هستند!
این که بچه ها نتونند برند مدرسه یعنی فاجعه! این که بچه ها از حق درس خوندن محروم شدند یعنی فاجعه.
و از اون بدتر اتفاقاتی هست که توی غراق می افته. هر روز چندین کودک عراقی نه تنها از حق مدرسه رفتن محروم میشند بلکه از حق حیات هم محروم میشند و در کمال مظلومیت کشته میشند.
این دغدغه ی من بود که باید میگفتمش قبل از این سمینار!
<...>

قلب پاره پاره

میدانم، در شام میلادت، قلبت پاره پاره است...

نمی دانم شیعیانت را که میبینی این گونه بیرحمانه قتل عام میشوند چه میکشی، همان طور که از ماجرای کربلا و سر بریده و گلوی پاره پاره خبر نداریم! این همه مصیبت را چگونه تحمل میکنی ای مهربان ترین ...

انصاف نیست دیگر، آقا، بیا!