به گمانم اخیرا توانسته‌ام از قید جاذبه افکار معطوف به تو خارج شوم.
خوب است یا بد؟! نمی‌دانم!
آن‌چه می‌دانم این است که رها گشته‌ام از آشوب‌های پی‌درپی. با این که از درون همه چی تهی گشته.
انفجار‌های هسته‌ای دو تخریب دارند:
نخست، با انفجار هر چیزی که سر راه باشد را نابود می‌کند و همه چیز را از مسیرش پس می‌زند. سپس خلائی که در پی انفجار ایجاد شده، همه چیز را به داخل خود می‌کشد و اگر چیزی سالم مانده باشد، آن را تخریب می‌کند.
فکر می‌کنم، اکنون، وضعیت من، وضعیت پس از انفجار است...
عشق یک‌طرفه، مثل فرایند بازگشت‌ناپذیره، غیر از این که انتروپی ذهنتو زیاد می‌کنه، هیچ فایده‌ی دیگه‌ای نداره!
می‌بینی عزیزم،
می‌توانم فراموشت کنم، اما پس از مرگ...
می‌خواستم برایت بفرستم
به خواب دیدم و
گفتم خوش آمدی
ای خوش ترین خوش آمده
بار دگر بیا
هوشنگ ابتهاج
اما نشد!
من در لفافه می‌نویسم و تو با کنایه.
من معمولی می‌نویسم و تو شاعرانه!
چه می‌شود کرد؟!
هعی!
امیدوارم یک همبستگی وجود داشته باشد
بین کنایه تو و لفافه من!
دیشب از شدت درد بیدار شدم.
اما این درد، نه یک درد جدید، که آشنا بود؛
جای خالی تو بود در زندگی که هیچ هیجانی ندارد ...
هنوز قلبم می‌تپد برای تو!
