منت

منتی بر سر ما هم بگذاری بد نیست...

حوصله

قبل‌تر حوصله‌ ترانه‌های وطن‌پرستانه رو نداشتم، الان نسبت به ترانه‌های عاشقانه هم همین حس رو دارم!

موسیقی باید فرای این مفاهیم باشد!

کار

I need to work hard. That's the only way which works!

calendar

"I value the friend who for me finds time on his calendar,

but I cherish the friend who for me does not consult his calendar." 

Robert Brault

من یک حزن رشد یافته‌ام

عیناکِ کنهری أحـزانِ
نهری موسیقى.. حملانی
لوراءِ، وراءِ الأزمـانِ
نهرَی موسیقى قد ضاعا
سیّدتی.. ثمَّ أضاعـانی
الدمعُ الأسودُ فوقهما
یتساقطُ أنغامَ بیـانِ
عیناکِ وتبغی وکحولی
والقدحُ العاشرُ أعمانی
وأنا فی المقعدِ محتـرقٌ
نیرانی تأکـلُ نیـرانی
أأقول أحبّکِ یا قمری؟
آهٍ لـو کانَ بإمکـانی
فأنا لا أملکُ فی الدنیـا
إلا عینیـکِ وأحـزانی
شفنی فی المرفأ باکیـةٌ
تتمزّقُ فوقَ الخلجـانِ
ومصیری الأصفرُ حطّمنی
حطّـمَ فی صدری إیمانی
هل أرحلُ عنکِ وقصّتنا
أحلى من عودةِ نیسانِ؟
أحلى من زهرةِ غاردینیا
فی عُتمةِ شعـرٍ إسبـانی
أأقـولُ أحبکِ یا قمـری؟
آهٍ لـو کـان بإمکـانی
فأنـا إنسـانٌ مفقـودٌ
لا أعرفُ فی الأرضِ مکانی
ضیّعـنی دربی.. ضیّعَـنی
إسمی.. ضیَّعَـنی عنـوانی
تاریخـی! ما لیَ تاریـخٌ
إنـی نسیـانُ النسیـانِ
إنـی مرسـاةٌ لا ترسـو
جـرحٌ بملامـحِ إنسـانِ
ماذا أعطیـکِ؟ أجیبیـنی
قلقـی؟ إلحادی؟ غثیـانی
ماذا أعطیـکِ سـوى قدرٍ
یرقـصُ فی کفِّ الشیطانِ
أنا ألـفُ أحبّکِ.. فابتعدی
عنّی.. عن نـاری ودُخانی
فأنا لا أمـلکُ فی الدنیـا
إلا عینیـکِ... وأحـزانی
 
 
شعر: نزار قبانی
ترجمه: حسین جنت‌مکان
 
 
چشمانت
 
چشمانت چون رود غم‌هاست
دو رود آهنگین که مرا با خود می‌برند
به فراسوی زمان ها
دو رود آهنگین و گم گشته
بانوی من!
که مرا نیز گم کرده اند!
و فراتر از آن دو
اشک سیاهی ست
که آهنگ کلامم را جاری ساخته...
 
چشمانت
توتون و شراب من!
و آن جام دهم که مرا کور می‌کند
بر این صندلی می سوزم
در آتشی که آتشم را می بلعد
ای ماه من!
آیا بگویم که دوستت دارم؟؟
آه! کاش می شد!
من در دنیا چیزی ندارم
جز چشمانت ... و غم هایم
 
کشتی‌هایم در بندرها گریانند
و بر خلیج‌ها در هم می‌شکنند
چونان تقدیر پاییزی‌ام که مرا در هم می کوبد
و ایمانم را در سینه‌ام
 
از تو بگذرم؟؟
حالا که قصه‌ی ما شیرین‌تر از بازگشت اردیبهشت است
شیرین تر از گلی سپید
بر سیاهی گیسوان دختر اسپانیایی
 ای ماه من!
آیا بگویم که دوستت دارم؟؟
آه! کاش می شد!
 
انسانی گمگشته‌ام
بی آنکه بدانم کجای این جهانم
راهم مرا گم کرد
نامم مرا گم کرد
نشانم مرا گم کرد
تاریخم ...
تاریخ؟
من تاریخی ندارم!
فراموش‌ترینِ فراموشانم
لنگری هستم نینداخته!
زخمی به شکل انسان!
چه تقدیمت کنم؟... پاسخ بده!
تشویشم؟ کفرم؟ آشفتگی‌ام؟
چه تقدیمت کنم؟
جز تقدیری که در دست شیطان به رقص آمده
 
هزاران بار دوستت دارم
اما از من دور باش
از آتش و دودم!
من در دنیا چیزی ندارم
جز چشمانت ... و غم هایم...

گاه‌ و بیگاه

انصاف نیست که تو، گاه و بی‌گاه، اینقدر زیبایی...

زنده باد غیرخطی!

تمام مشکلاتی که بر سر ناسازگاری عقل و عشق داریم  از سر غیرخطی بودن رفتار عاشق و معشوق است.

نه اینکه عشق چیز خاصی باشد نه، ما هنوز عاقل نشدیم :)

زجرآلود

تهران

            ای شهر زجرآلود،

            ای سودای دوران نوجوانی من

            تو نیز به قدر زادگاهم مرا رنجانده‌ای؛

                                       دیگر دوستت ندارم!

چقدر سخت است دریغ کردن یک کلام، چه سخت‌تر است آن‌هنگام که حتی از نیم‌نگاهی هم خبری نیست...

بی‌زار

چقدر از آنان که‌ دور‌ تو‌ می‌پلکند بیزارم...

یک‌بعدی

هر روز که می‌گذرد بر تعداد اتهاماتم افزوده می‌شود. آری! همیشه همین‌گونه بوده. باید مجنون شد. به قول امروزی‌ها باید یک بعدی شد!

برای همین نکته‌ای را یاد آور می‌شوم:

«اگر مجنون می‌خواست که دیگر مجنون نباشد، کافی بود دست از یک‌بعدی بودن بکشد، باید بعدی غیر از لیلا برمی‌گزید. آن‌هنگام، دیگر شالوده‌‌ای برای عشق و عرفان باقی نمی‌ماند و ادبیاتی که شما هر روز با مرور آن، ناز معشوق‌تان را می‌کشید و می‌خرید، از درون تهی می‌گشت!»